TELEFON VE EBEVEYNLER
TELEFON VE EBEVEYNLER
AZİZ ARSLAN
-
Sağlıklı bir yürüyüş, sağlıklı bir vücut dengesi ile mümkündür düşüncesiyle, her gün evden çarşıya doğru vasıta kullanmadan yürürüm...Yol güzergahı olan park alanı içinde dikkatimi çeken bir çocuk oldu. Bankta oturan bu çocuğa yaklaştım, tahmini olarak 10 dakika yanında oturduğumun farkına bile varamadı. Telefondaki oyuna kendisini öyle bir kaptırmıştı ki, dünya umurunda değildi!?
Bir müddet sonra adın ne, diye sordum? Bir eliyle gözlerini ovuştururken bana dönüp Aziz, dedi...
Benim de ismim Aziz ikimizin ismi de aynı, ne tesadüf değil mi?...
Gülümseyerek kafasını salladı. Gözlerin mi ağrıyor! Evet dedi. Ben de gözlerin ağrır tabi ki 15 dakikadır, yanındayım telefonda oyun oynamaktan kafanı kaşıyacak mecalin yok dedim!...
Tekrar gözlerini ovuşturdu. Telefon da oyun oynarken, ayaklarının arasında futbol topu da duruyordu. Futbol oynamayı sever misin dedim. Yine kafasını sallayarak evet dedi. Hangi takımı tutuyorsun dedim.! Gülümseyerek Fenerbahçe... Bak sen bir ortak yanımız daha oldu, bende Fenerbahçeliyim. Gerçekten mi? Evet dedim. Futbol topunla karşılıklı kim daha yetenekli bir görelim dedim. Kafasını hızla çevirdi, bana baktı. Ciddi olup olmadığımı anlamak ister gibiydi...
Hadi geç bakalım karşıma dedim. Topa vuruş tekniğin nasıl bir göreyim dedim. Bana futboldan anlar mısın. Evet dedim, amatör ve profesyonel olarak takımlarda oynamışlığım var. Kısa süreli top sektirip, bana doğru topu atmasına baktım ayaklarına hakim ve top tekniği iyi, futbolcu olabilirsin dedim ve çok sevindiğini fark ettim...
Sonra parktaki banka oturduk, biraz daha sohbet ettik. Büyüyünce zaten futbolcu olmak istiyorum dedi. Aziz, kaç yaşındasın, 12 yaşındayım dedi... Sohbeti futbol üzerinden ilerlettim ve daha sonra teknolojinin zararlarını kısa kısa anlatım. Çocuğa anlattıklarım, sağ kulağından girdi, sol kulağından çıktı. Çünkü aklı fikri telefondaki oyundaydı...
Anladı ki, benden kurtuluş yok. Arkadaşım beni bekliyor, gitmem gerekiyor ve mazeretini bu şekilde beyan etti. Sonra da çekip gitti...
Sevgili okurlarım, maalesef erken yaşlarda telefonlarla tanışan ve telefonu sürekli kurcalayan ve ondan ayrılmayan öğrenciler ile çok az kullanan ya da yerine veya zamanına göre kullanan öğrenciler arasında ciddi farklılıklar görülmektedir.
Dolayısıyla, bir yazar olarak buradan annelere ve babalara seslenmek istiyorum:
Allah aşkına çocuklarınıza, kesici alet kadar tehlikeli telefonları vermeyin. Bu telefon meretinin öyle zararları var ki, tıpkı bir uyuşturucu maddesi gibi tedavisi zor ve kalıcı hasarlar bıraktırır. Telefon ve internet aleminin esaretine çocukları teslim etmek onlara yapılan en büyük kötülüktür. Özellikle, (Liselere Geçiş Sistemi) sınavlarında 200 bine yakın öğrenci sıfır çekerken bu sayıya yakın bir öğrenci kitlesi de sınava dahi girmemiş. YKS, Üniversite Sınavı’da ilk basamak olan TYT, Sınav puanlarının hesaplanabilmesi için gerekli olan yarım puanı bile alamayan 100 bin öğrenci sıfır çekmiş!? Çocukların hali pür melali bu durumları ortada iken; Ebeveyenler ise, rahatlığımız bozulmasın diye. Alın telefonu, bir köşede oynayın işte?!... Yeter ki, ebeveynler iki lafın belini kırsın. Tv'deki dizi ve kadın programlarını izlerken "kimin çocuğu meğer kimdenmiş" sapkınlık ayrıntılarını kaçırmasın diye? Bu nasıl bir bakış açısı. Yahu telefonlar çocuk bakıcısı değil ki...
Sevgili ebeveynler, bu asrın öğretmeni olan Bediüzzaman’ın bu ifadesini dikkatlerinize sunmak istiyorum:
"İnsanın en birinci üstadı ve tesirli muallimi onun validesidir." buyurmuştur...
Dolayısıyla, çocukların yeteneklerini keşfetme noktasında kimse ebeveynler kadar bilgi sahibi olamaz. Çocuğun takibini, kontrollünü dini-diyanetini öğreten anne ve babalar çocuklar için bir numaralı destektir.
Velhâsıl...
Çocuklar birer fotoğraf makinesi gibidir, ne görseler onu çekerler.
İyi veya kötü?...
Selam ve dua ile.
