ÇALIŞMA HAYATINDA MOBBİNG
ÇALIŞMA HAYATINDA MOBBİNG
AZİZ ARSLAN
-
Kurduğunuz çalar saat veya cep telefonunun alarmıyla sabah uyandığınızda hazırlanıp işin yolunu tutarsınız. Yolda yürürken kafanızda hoplattığınız ve zıplattığınız iş yerindeki amiriniz veya mesai arkadaşınızla yaşadığınız problemler zihninizi kemirmeye başlar şevkinizi coşkunuzu yok eder ve kâbus dolu saatler başlar.
Doğru/dürüst, karakteri düzgün bir adam kalmadı mı şu memlekette? Diye düşünebilirsiniz. İnsanın kalbine ne hükmedilmişse ve aklına da ne yerleşmiş ise, hâdiseleri ona göre te’vil ve tahlil eder. İnsanın fıtratında bu değişmez bir desturdur. Çalışma ortamında, amiri veya mesai arkadaşları tarafından ahlaki olmayan psikolojik baskı, şiddet, aşağılama, yok sayılma, sözlü ya da yazılı tehdit, kaba ve kötü sözlerle rencide edilme, ırk ayrımı, iftira, lakap takma, görmezden gelinme, farklı işlerde çalıştırılması, görevini yerine getirmesini zorlaştırmak, hakaret, kötü muamele, yalnızlaştırma gibi iş yaşamından dışlamak amacı ile kasıtlı olarak mobbing uygulayan kişiye tacizci, mobbinge maruz kalan kişiye ise “mağdur” denir. Mobbing adli bir suçtur. Bu yüzden mobbing uygulayanlar için; Türk Ceza Kanunu'nun 105'nci maddesi uygulanmaktadır.
Makam-mevki hırsına kapılan kişilerin kendisi ve diğer insanlar hakkındaki olumsuz düşünme biçimi sinsi bir hastalıktır. Bu sinsi hastalığın tedavisi reçetesi gerçek manada Allah korkusu ve helalleşmedir. "Bir defa oldu, bir daha yapmayız, keşke yapmasaydım" diyerek iç dünyanızda hesaplaşmanız kâfi gelebilir mi? Yoksa meselenin telâfisi için hatanızı kabul ederek mesai arkadaşınızdan helallik dileyerek pişmanlığınızı ifade edebilir misiniz? Helalleşme öyle önemlidir ki, konunun anlaşılabilir olması için Asr-ı Saadette tanınan ve meşhur iki sahabeden örnek verelim.
Ashab-ı Kiram zamanında, Bilali Habeş-i ile Ebü Zer'in arasında, bir meselede görüş ayrılığı olmuştu. Aralarındaki konuşma uzadı, derken sertleşme oldu. O arada Ebü Zer, Hazretleri, Bilali Habeş-i Hazretleri’ne karşı.
-Sen bu işlerden anlamazsın siyah kadının oğlu, demiş oldu.
Bu sözden alınan Hz. Bilal, bunu Rasulullah’a haber verdi ve dedi ki, "Müslüman olduktan sonra hala daha ırkımızdan dolayı suçlanacak mıyız Ya Rasulullah" dedi.Peygamberimiz Aleyhisselam, Ebu Zer Hazretlerini çağırdı. Ona,
-Sen Bilal'e böyle böyle söylemişsin, öyle mi? diye sordu. Hz. Ebu Zer, utancından Hz. Rasûlullah’a cevap veremedi.
Peygamberimiz (s.a.v.):
-Demek sende hala İslamiyet ten önceki kötü adetler var. İnsan hiç derisinin siyahlığından dolayı suçlanır mı? Mühim olan Allah korkusu değil midir? gibi sözler söyledi.
Zaten yeterince pişman olan Ebü Zer Hazretleri Peygamber'imizin bu sözleriyle iyice kafasını kaldıramaz hale geldi.
Doğruca Bilal-i Habeş-i Hazretleri’nin evine gitti. Yüzünü kapının eşiğine (yere) koyarak,
-Ey Bilal! "Senin mübarek ayağın bu kötü, kaba Ebu Zer’in yüzüne basarak geçmedikçe ben bu eşikten (yerden) kafamı kaldırmayacağım" dedi.
Hz. Bilal, Ebü Zer Hazretlerini kaldırdı ve şöyle cevap verdi,
-Kalk kardeşim. Bu yüz, basılmaya değil öpülmeye layıktır. Ben sana hakkımı helal ettim. Kaldırdı, onun gözlerinden öptü. Kucaklaştılar. Kalplerinde birbirlerine karşı bir şey kalmadı.
Bu yaşanmış hikayeden empati kuralım.
Kucaklaşma ve helalleşme hoşunuza gitmez mi? Yıllarca çalıştığınız ve her şeyinizi verip mutlu olduğunuz iş yerinizi, dünyada çalışabilecek en iyi ya da tek iş yeri olduğu düşüncesiyle en büyük coşkuyla sarılın. Enerjinizi ve fikirlerinizi hücrelerinizin bir parçası haline getirin. Karşınıza her kim çıkarsa çıksın, çalışma hayatınızdaki başarılarınızı hiç bir şey durdurmasın.
Güzel görüp güzel düşünme ve hayattan lezzet alma şuuruyla.
