BABAM, AĞABEYİM ve DOSTUM

Dünyada ve ülkemizde yaşanan çatışma ve savaşlar sonucu oluşan acılar, toplumları ilgilendiren önemli gündem maddeleriyle dolu olduğunun bilincindeyim. Öyle ki dünyada insanlığı meşgul eden değişken süreç teknoloji çağında baş döndüren karmaşık bir hal aldı.

∗∗∗

Bu değişime rağmen 10 Nisan benim ve ailemi ilgilendiren bir durum var. 45 yıldır her 10 Nisanda bu sütunlarda paylaşıyorum. 4 Mart’ta da ağabeyimi kaybedince bu kervana bir yenisi eklendi. Abdulgaffar ağabeyim, namı değer Zafer “bu adı ilkokulda gerçek adını telefuz edemediğimden vermiştim.” Tuttu yaşamı boyu birçoğu bu isimle onu çağırdı.

∗∗∗

Var oluşumun baş aktörü babamı10 Nisan 1980 de kaybettim. Bereketli Nisan yağmurları benim için sağnak dolu oldu. Konuşmaya başladığım ilk günden bu günüme güven bağlamında özgüveni babam verdi. Ahlak, inanç ve değerler açısından bilgi, güç ve cesaret vererek kimliğimin kişisel gelişimini aldığım yol gösterendi babam.

Akademik başarı, sorumluluk, aidiyet duygusu, mesleki başarım ve daha birçok değeri kazanmama katkı sundu. Medrese ve TC eğitimimi ortaokul son sınıfına kadar kendisinden aldığımdan yeri geldiğinde bazen baba, bazen öğretmenim oluyordu.

İş yeri benim için okul, üniversitenin bir sınıfı, medrese gibi olmuştu. Küçük kürsüler üzerinde yörenin, bölgenin, ünlü aydın, bilge, yöneticilerinden sıradan vatandaşına kadar sohbetlerinde yer aldım. Sonraları Öğretmen ve gazeteci sıfatımla çay ve su servisi yaparken sohbetleri yaşam boyu hayatımın üzerinde kilit rolü oynadığı gerçeğini inkâr edemem.

∗∗∗

Zafer ağabeyim ile farklı bir hayat yolculuğumuz oldu. 4 Mart 2025 pazartesi arayıp acı haberi verdiler kaybetmiştik. Ağabeyim ile geçmişim uzun yıllara dayanır.

Aramızda bir yaş farkı olduğu için çocukluğumuz birlikte geçti. 1957’de Zafer ağabeyimi Site Atatürk İlkokuluna kayıt etmişlerdi. Okul yaşım tutmadığı için babam okula yazdırmadığından günlerce ağladım. O güne kadar çocukluğumu birlikte geçirdiğim Zafer ağabeyimden ayrılmak bana çok zor geliyordu. Babam ağlamama daha fazla dayanamadı ve mahkeme kararı ile yaşımı büyüterek beni de okula kaydettirdi. Altı yaşıma kadar birlikte olduğum ağabeyim ile artık okulda da birlikte olacaktım.

Batman Atatürk İlkokulu, Site Ortaokulu, Diyarbakır Öğretmen okulunda ayni sınıf ve aynı sırada birlikte okuduk. Zeki, efendi, alçak gönüllü, sessiz, sevilen çalışkan bir öğrenci idi. O kadar başarılı değildim ancak büyük özverisi okul hayatım boyunca güçlü desteğini arkamda hissettim. Ağabeyim ile ilk öğretmenliğim de 1969 - 1971 yıllarında Batman Hürriyet İlkokulunda kesişti. O çok başarılı öğrenci bir o kadar da başarılı bir öğretmendi.

∗∗∗

Bir diğeri dostum, yoldaşım, ağabeyim, arkadaşım kültürel yolumun rehberi olan Mehdi Halıcı’yı (Cemşit Bender) 8 Nisan 2008 de kaybettim. Gelişmelere, gündemlere, olaylara rağmen babamın 45. Vefat yıl dönümü, merhum Zafer ağabeyim ve Mehdi Halıcı’nın vefatları olayların önüne geçti. Biliyorum her insan çok değerlidir, her kayıp üzüntü vericidir ancak baba, ağabey ve yakın dost, yol rehberi olanların yeri her şeyin önüne geçebiliyordu.

∗∗∗

Sevdiklerimizin elinizden kayıp gitmesi, elem vermekten öte, büyük bir acıya dönüşüyor. Üç kahramanım ile yıllarca yol yürüdüm, acı, tatlı başarıları birlikte yaşadık. Babamı 45 yıl, ağabeyimin 46 gün, Mehdi’nin vefatı üstünde 17 yıllık geçse bile sizi bilmem ben gözümü kapattığımda film şeridi gibi önüme düşüyor ve bana dün gibi geliyor. Onlar ile yaşadığım günler ile yarınlar nasıl olacak düşüncesi vefatlarından sonra yaşadıklarımız bizleri belirsizliğe savurduğu gerçeği yeni nesillere hatırlatmak için bu anıları yazıp duruyorum.

∗∗∗

Yeni neslin aksine erken evlilik yapmış olmama rağmen, çekirdek aile yaşamının hayat tarzında ailem ile farklı düşündüm. Ancak demokrasi, insani değerler açısında onlar ile ayrı düşmek bir yana bize son derece olumlu rehber oldular. Kimliğimizi ve kültürümüzü tanımamızda büyük katkıları oldu.

Üçlü ile ilgili düşüncelerimi ifade ettiğimde “devrimci” kişilikler olduklarını, kültür ve dilleri için inançlarına göre duruşları vardı. Babamın kendi çapında tartışma, eğitim ve fikir kütüphanesi olan ticarethanesinde; ağabeyim okul yıllarımda destekçim; Mehdi Halıcı yazdığı kitaplar ve bana gönderdiği özel mektuplar ile ömür boyu yaşamıma sığdılar.

∗∗∗

Bilmeyenler için: Mehdi Halıcı ya da diğer adıyla Cemşid Bender 10 Nisan 1927 Konya’da doğdu. 8 Nisan 2008 İzmir’de vefat etti. Avukat, yazar, şair ve ressamdır. Şair ve Senatör olan 1959 Konya Turizm Derneği kurucusu Feyzi Halıcı'nın kardeşidir. 1950 yılında İstanbul Üniversitesinde Hitlerden kaçan Profesörlerden ders alarak Hukuk Fakültesi'nden mezun oldu. 1956'da doktorasını Fransa Caen Üniversitesi'nde tamamladı. 1957'de ağabeyi Feyzi Halıcı ile Konya'da "Çağrı" sanat dergisini çıkardı. 1958-1959 yılları arasında Norveç'in Başkenti Oslo'da kooperatif üzerine ihtisas yaptı.

Norveç'ten döndükten sonra İstanbul'da avukatlık yaptı. 1988'de İzmir'e yerleştikten sonra "Cemşid Bender" lakabını kullanmaya başlayıp öykü, inceleme, roman, araştırma, tez gibi 50 ye yakın eser verdi. İstanbul Kürt Enstitüsü'nün kurucuları arasında yer aldı.

∗∗∗

Üç değerin de yüreğinde sevgi, vicdan ve adalet vardı. Hedefleri topluma hizmet anlayışı ile doluydu. Zalimin karşısında, mazlumun yanında yer alırlardı. Cumhuriyet’in ilanıyla okuduğu medrese kapatıldığı için babam öğrenimini Suriye’de tamamlamak zorunda kaldı. 12 Eylül’de ağabeyimi hiçbir gerekçe göstermeden Rize’ye sürgün edildi. Cemşit Bender Fransa’da okurken Cezayir işgali ile silah sevkiyatını kesmek için rayların üzerine yatarak dünya medyasında yer aldı.

∗∗∗

Babam dost canlısı bir kişilikti. Ticaret yaptığı Diyarbakır, Gaziantep, Malatya, Adana, Konya, Elazığ ve diğer şehirlerde her bölge, kent ve köyde arkadaşları, sevenleri vardı. Bana da “ her şehirde bir dostun olsun” tavsiye etmişti. Dürüst kişiliği, ahlaki kurallara önem veren, kimseyi incitmeyen, haksızlıklara karşı çıkan melle, seyda, âlim bir insandı.

Örneğin: 1952 yılında Batman’a gelen babam, Melle Abdülkerim’e yeni gelişen petrol kentinde mülk edinmesi için bazı taktik ve telkinde bulunanları ret ettiğinin canlı şahidiyim.

Batman’ın ( Elihe – İluh ) tapularından Cumhuriyete geçen arazilerin çoğunluğu Ermenilerden kalma arazilerdi. O günün koşullarına göre belli bir süre arazileri işleyenler sonra üzerlerine geçirip tapuluyorlardı. Babam bu önerileri ret etti. “Din âlimi, hak ve adaletin vaazını yapan biri olarak vallahi Ermenilerden kalma araziler olsa bile üzerime geçirip haram yemem, çocuklarıma haram lokma yedirmem” diyen bir babaydı.

∗∗∗

Üzerinden 45 yıl geçse de babamı her 10 Nisan’da evladı olarak manevi borcumu makalelerim ile ödemeye gayret ediyorum. Babam 7 kızın tek erkek çocuğu idi. Onun da 7 erkek bir kızı oldu. Çoğunu görmese de yüzü aşkın torun; torunların çocuklarıyla geniş bir ailesi oluştu. Bu yüzden genç nesle dedelerini bir nebze olsun hatırlatmayı görev biliyorum. Sağ kaldığım müddetçe babam ile ilgili yazı yazmayı sürdüreceğim.

Başta babam Melle Abdülkerim, yol arkadaşım Cemşit Bender’i ve Abdulgaffar (Zafer ) ağabeyimi kaybettiğim içinde çok üzgünüm, acım sonsuz, Allah’tan üçüne ve bütün ölmüşlerimize rahmet diliyorum.

10 Nisan 2025 Perşembe/ ANKARA