Bizlerin ortak değeri olan insanlığımızın olmazsa olmazı olan ve bizleri biz yapan coğrafyamızın insanlarının mihenk taşı olan güvenilir misafirperverliğimizden bile önde gelen bir değerimiz bizim özlü ve sözünde duran bir insan oluşumuz değil midir?

Hani bir sözümüze senet denilen ama günü gelince ödenmeyen senetten bahsediyorum. Yani insanlarımızın ve insanlığımızın ne hale geldiğinden söz etmek istiyorum. Her insanın kalbinin bir köşesinde yer edinen bir sızı gibi duran. Kime dokunsan bin ah işitmek zorunda kalınan belki de herkesin anlatmak isteyipte anlatınca bile kendine bile isyan eden bir insanlığın kayboluş halidir sözün değer kaybetmesi.

Öyle bir zaman düşünün ki menfaatin çıkarın kol gezdiği bir zamanda bir anlık mutluluk kişinin nefsi hırsı için başkalarının hayatlarının tam ortasına bomba gibi düşmesi gibi bir şeyden bahsediyorum. İsteklerini yerine getirdiğin zaman dünyanın en şerefli insanı olduğunuzdan tutunda siz olmadan zaten insanlık o kadar değersiz ve anlamsız ki hatta ve hatta siz onun için babadan bir ağabeyden, kardeşten bile öte olduğunuz zamanlardan bahsediyorum.

Bu olay ne zamanki siz hakkınız olanı istemeye gelinceye kadar iyi ve güzel gider. Ve sonrasında başlayan vefasızlıklar. Bugün, yarın derken birbirini takip eden bilinmez aylar. Duyduğunuz o kadar güzel iltifatların birden bire hayal kırıklığı olarak karşınıza hakaret olarak vücut bulmuş halinden bahsediyorum.

Biz ne zaman oldu da bu hale geldikte bu kadar acımasız olduk ve bir o kadar vicdanımız ile cüzdanımız arasında sıkışıp kaldık. Ah çekmeye bin ah çekilecek ama kimsenin ahına bir ah çekemeyeceği bir zamandan bahsediyorum. Eskiden çalınacak kapılar vardı. Evinizin anahtarını teslim edipte gittiğiniz komşularınız. Pişerse ocakta yemek bir tas  yemekte koluna komşuna giderdi. Çevremizde muhtaç bilinen insanlar ve yardım  için yarışan insanlarımız vardı. Şu an sadece kendini sadece kendini düşünen insanlığımızdan bahsediyorum.

Karanlıkta aydınlatılmaya muhtaç o kadar insan var ki yaptıkları iyiliklerden hayata küsüp bir kenara çekilen ve bazılarının ise psikolojik sorunlar yaşadığı hatta ve hatta istemediğimiz sonuçlara kadar giden hayatlardan bahsediyorum. Siz siz olun düşmüşseniz bir çamura hayata tutunmaya çalışın bir başkalarının hayatlarına çamurunuzu bulaştırmayın. Bilin ki bazı insanlar sizlerin kibirli havası için kendi insanlıklarını harcamak zorunda değiller.

Bu güzelim dünyada sözümüzün söz bulacağı başkalarında değerli olacağı bir hayat arzulamak ümit ederek, herkesin bir şey yapmadan en azından bir kere düşünmesinden bahsediyorum. Hayat her ne kadar acımasız olsa da yüreğimizin temizliğinden merhametinden bir şeyler kaybetmeme isteği ile tüm insanlığa buradan seslenmek istiyorum. “Söz namustur.” Vesselam..